Otwieram nowy temat. Mam nadzieję, że znajdzie uznanie u pozostałych
użytkowników.
Pomimo zniszczeń wojennych mamy w naszym mieście jeszcze całkiem ich sporo.
Część z nich jest w stanie ruiny, częściej odrażającej niż zachwycającej jak
np. przy Foksal, ale jest też sporo takich które się z tego wieloletniego
zaniedbania odrodziły. Miejmy nadzieję, że w najbliższych latach coraz mniej
będzie wyburzanych, a jak najwięcej z nich powróci do dawnej, choćby nawet
nieco zmodyfikowanej świetności.
Budowa: 1894-96.
Od 1852 na działce sięgającej od ul. Widok do Al. Jerozolimskich stała willa
zbudowana według projektu Wojciecha Bobińskiego dla Jana Łaskiewicza, oraz
otaczający ją obszerny ogród. Przed 1894 willę rozebrano, a działkę podzielono
na mniejsze części.
Nowa wielkomiejska kamienica powstała dla Chaskiela Lewenfisza na jednej z
działek wydzielonych z poprzedniej posesji. Trzypiętrowa kamienica z zamkniętym
podwórkiem "studnią" została ulokowana w zwartej zabudowie ul. Widok. Miała
bogaty wystrój elewacji frontowej w stylu historycznym.
Przekształcona:
kamienica przetrwała II wojnę św. Zachowały się oryginalne dekoracje
reprezentacyjnej klatki schodowej, mieszkań i przejazdu bramnego, m.in.: piece
kaflowe, parkiety, sztukaterie, plafony, gzymsy, żeliwne balustrady.
W latach 60-tych XX w. skuto dekorację elewacji frontowej i położono gładki
tynk. Fragmenty oryginalnego wystroju pozostały tylko na szczytach wieńczących
ryzality. Są wykonane w stylu manieryzmu niderlandzkiego.
Obecnie: Ostatni lokator kamienicy objętej w 1948 dekretem Bieruta, został
wykwaterowany w 2007(nakaz PINB z 2001).
Obecnie (lipiec 2011) jest w bardzo złym stanie technicznym, mimo iż posiada
status obiektu zabytkowego (wpis do rejestru zabytków 10.04.2003). Opustoszała i
zapomniana popada w ruinę w szybkim tempie. Jest ostatnim przedwojennym
budynkiem w południowej pierzei ul. Widok.
Kamienica Emila Wedla została wzniesiona w 1893 przy ulicy Szpitalnej 8 w
warszawskim Śródmieściu.
W zachowanej do dziś 4-piętrowej oficynie znajdującej się z tyłu budynku Emil
Wedel prowadził swój zakład cukierniczy od 1865 roku. Od początku istnienia
kamienicy na jej parterze działa sklep oraz pijalnia czekolady. Można tam było
spotkać m.in. Henryka Sienkiewicza czy Bolesława Prusa.
W latach 30. produkcję przeniesiono na Pragę, a w budynku pozostała jedynie
pijalnia oraz sklep. W 1937 Jan Wedel zaplanował modernizację wystroju lokalu,
jednak spotkało się to z licznymi protestami, na skutek czego postanowiono
zmodernizować jedynie zaplecze.
W czasie wojny w kamienicy stacjonowali fotoreporterzy Referatu Filmowego Biura
Informacji i Propagandy Komendy Głównej AK, którego szef, Antoni Bohdziewicz,
sfilmował z czwartego piętra ostrzał artylerii niemieckiej najwyższego budynku w
ówczesnej Warszawie - Prudentialu.
Podczas powstania warszawskiego zawalił się północny fragment kamienicy, który
został pobudowany ponownie w 1947 roku, według projektu Zdzisława Mączeńskiego.
W następnym roku Wedlowi odebrano budynek kamienicy.
Ponowne otwarcie lokalu znajdującego się na parterze nastąpiło w 1958 roku.
Wystrój wnętrz wzorowany był na oryginalnym, a żyrandole i kinkiety pochodziły z
fabryki Braci Łopieńskich.
pl.wikipedia.org/wiki/Kamienica_Emila_Wedla_w_Warszawie
--
Przedwojenna filmowa Warszawa 1936 Hit TheRoad Jack
Dziewięciopiętrowa kamienica z ok. 1910 r. to jedna z najwyższych w Warszawie.
W latach 90. XX wieku fasadzie budynku nadano styl wiedeńskiej secesji,
przytwierdzając do niej m.in. zielone płyty.
Kamienica Zofii Kiersnowskiej w Warszawie - kamienica znajdująca się w
Śródmieściu Północnym przy ulicy Brackiej 18 w Warszawie.
Kamienica powstała pod koniec XIX wieku na podstawie projektu Edwarda Lilpopa. W
1900 roku nadbudowana według projektu Teofila Wiśniewskiego. W latach 1910-1915
mieściło się w niej Gimnazjum im. św. Stanisława Kostki, a w dwudziestoleciu
międzywojennym Gimnazjum Ludwika Lorentza. Podczas Powstania Warszawskiego
kamienica została częściowo wypalona i nieznacznie uszkodzona, straciła jedynie
hełm, a jej fasada pozostała w niemal niezmienionym stanie. pl.wikipedia.org/wiki/Kamienica_Zofii_Kiersnowskiej_w_Warszawie
--
Przedwojenna filmowa Warszawa 1936 Hit TheRoad Jack
Pierwszą zabudową działki o numerze hipotecznym 69, na której znajduje się
kamienica, były budynki gospodarcze, powiązane z dużo starszą kamienicą przy
Rynku Starego Miasta 2 wzniesioną około roku 1451. Tylna część posesji,
pozostająca wciąż w rękach rodziny Bornbachów, została zabudowana dopiero w
początkach XVI wieku. Wzniesionymi obiektami były oficyna, połączona z domem
frontowym przy Rynku wąskim skrzydłem wybudowanym wzdłuż ulicy Celnej, oraz
późnogotycki budynek, będący pierwotnie prawdopodobnie spichlerzem, wznoszący
się nad dawną uliczką podmurną, wraz z przybudówką za murem obronnym. Budynek
spichlerza wzniesiony na arkadach nad przesklepioną wówczas uliczką podmurną
opierał się ścianą wschodnią na murze obronnym, zaś jego narożnik stykał się z
Bramą Gnojną.
Być może w roku 1626 budynek spichlerza został przebudowany na kamienicę
mieszkalną; jednocześnie zamurowano i podpiwniczono dawną uliczkę podmurną,
wtapiając ją w bryłę kamienicy; ówcześnie nad ulicą Celną przerzucono łuki
rozporowe.
Po roku 1752 kamienica została częściowo rozebrana i odbudowana dla Jana
Ciecierskiego, regensa konwiktu Collegium Nobilium. Z tego okresu pochodzi
barokowa elewacja od strony ulicy Brzozowej oraz trzecie, dobudowane piętro. Po
roku 1832 w związku z poszerzeniem ulicy Celnej rozebrano Bramą Gnojną,
zachowując jedynie jej boczną ścianę jako część bocznej elewacji kamienicy.
W roku 1944 kamienica została spalona, zachowały się jednak jej mury magistralne
wzdłuż ulic Brzozowej i Celnej.
Poprzedzające rekonstrukcję kamienicy badania prowadzone w latach 1956-57 pod
kierunkiem Stanisława Żaryna doprowadziły do odsłonięcia i zabezpieczenia ściany
Bramy Gnojnej oraz części późnogotyckiego budynku wzniesionego nad dawna uliczką
podmurną. Podczas odbudowy w latach 1956?61 częściowo zrekonstruowano gotyckie
partie muru oraz odtworzono przesklepienie dawnej uliczki podmurnej wraz z jej
wylotem na ulicę Celną.
Wnętrza kamienicy zaprojektowano na nowo, zachowując jednak szesnastowieczne
fundamenty, zachowane mury magistralne oraz nakryte kolebkowymi sklepieniami
zachowane piwnice z XVII I XVIII wieku. W elewacji bocznej kamienicy do
wysokości drugiego piętra wyeksponowano wewnętrzne lico bocznej ściany Bramy
Gnojnej z końca XIV wieku, wraz ze śladami spływu sklepienia wnętrza bramy.
Trójkątny szczyt z okulusem wznoszący się nad wylotem dawnej uliczki podmurnej
jest powojenną kreacją dokomponowaną do reliktów Bramy Gnojnej, zaprojektowaną
podczas odbudowy w latach 1956-61. pl.wikipedia.org/wiki/Kamienica_Bornbach%C3%B3w_w_Warszawie
--
Przedwojenna filmowa Warszawa 1936 Hit TheRoad Jack
To chyba jedyna kamienica, która ocalała przy Powązkowskiej.
Pochodzi z najpóźniej 1938 roku - pod tą datą została uwieczniona w Referacie
Gabarytów Warszawy.
Autor: fotoart-1
Autor: bah77pl
Autor: greenhorn51
Autor: bah77pl
Autor: orkaa.ff
Autor: bah77pl
